REPERTUAR

17/09/2010
Festival Orchestra, Leticia Muñoz Moreno – skrzypce, Adam Klocek – dyrygent

Pablo Sarasate (1844–1908) Fantazja na temat opery "Carmen", Op. 25
Jednym z najsłynniejszych dzieł hiszpańskiego kompozytora i wirtuoza skrzypiec jest „Fantazja na temat opery Carmen", Op. 25. Ta niezwykle efektowna kompozycja, której powstanie datuje się na rok 1883, jest barwną kombinacją najpopularniejszych tematów pochodzących z opery Georgesa Bizeta. W wariacjach odnaleźć możemy fragmenty seguidilli, habanery i tańca cygańskiego, z których Sarasate wydobył nie tylko potencjał melodyczny pełen hiszpańskiego temperamentu i kolorytu, ale nadał im wymiar wirtuozowski. Poszczególne wariacje pokazują w sposób najpełniejszy możliwości techniczne, jakimi dysponują skrzypce, jednocześnie uwypuklając walory melodyczno – harmoniczne dzieła. Przypomnieć należy, iż libretto opery Carmen powstało w oparciu o nowelę Prospera Mérimée, noszącą ten sam tytuł. Przejmująca historia cyganki oraz Sewilla, miejsce, w jakim rozgrywa się akcja, zostały opisane muzycznie przez Bizeta dając nie tylko wielkie emocje publiczności, ale stając się zarazem inspiracją dla innych kompozytorów.

Henryk Wieniawski (1835–1880) Wariacje na temat własny, Op. 15
„Fantazja na temat opery Carmen“ Sarasatego opowiada o Hiszpanii. O czym mówią „Wariacje na temat własny” Henryka Wieniawskiego? W utworze pozbawionym odniesień literackich i dookreślenia słownego, pokazuje się nam Polska. Słyszymy ją zarówno w lirycznych melodiach, jak i skocznych motywach tanecznych, które Wieniawski tak często wprowadzał w swoje kompozycje. Nawet, jeśli założeniem kompozytora nie było uwypuklanie elementów charakterystycznych dla polskiej muzyki ludowej, to nawiązania do niej są bardzo silne i słyszalne. Twórczość „poety skrzypiec“, bo tak go nazywano, budują przede wszystkim dwa elementy przenikające i uzupełniające się wzajemnie – liryzm i wirtuozeria. W „Wariacjach na temat własny” podobnie jak w omawianej wcześniej kompozycji Sarasatego, mamy do czynienia z brawurowym, niezwykle kunsztownym przetwarzaniem tematów przedstawianych przez skrzypce. W partyturze „Wariacji” odbijają się zarówno elementy polskich ludowych tańców, podkreślone pobrzmiewającym, charakterystycznym interwałem kwinty, jak i śpiewny liryzm. W twórczości kompozytora „Wariacje na temat własny”, obok najpopularniejszych Polonezów czy Legendy zajmują istotne miejsce i są często wykonywanym utworem.

Edvard Grieg (1843–1907) Peer Gynt, Op. 46, I suita
1. Poranek, Allegretto pastorale
2. Śmierć Azy, Andante doloroso
3. Taniec Anitry, Tempo di mazurka
4. W grocie Króla Gór, Alla marcia e molto moderato
W roku 1847 zwrócił się do norweskiego kompozytora, Edwarda Griega, Henryk Ibsen z prośba o napisanie muzyki do dramatu „Peer Gynt”, wskazując jednocześnie, które sceny mają zostać ujęte muzycznie. Utwór odniósł ogromny sukces, na przestrzeni kilku miesięcy odbyło się ponad trzydzieści przedstawień, a z powstałej muzyki Grieg stworzył dwie czteroczęściowe suity orkiestrowe, które należą dzisiaj do najczęściej wykonywanych utworów kompozytora i przyniosły mu największy rozgłos. Pierwszą Suitę, Op. 46 rozpoczyna „Poranek” (norw. Morgenstemning, IV akt, Allegretto pastorale). Jest on wprowadzeniem do czwartego aktu dramatu Ibsena i przedstawia wschód słońca. Malowniczy pejzaż kształtowany początkowo przez instrumenty dęte, stopniowo wzbogacany o smyczki i perkusję daje obraz wyjątkowy. Wprawdzie akcja sceny rozgrywa się w Afryce, ale ilustracja ta ma niewątpliwie skandynawski koloryt brzmieniowy i uznawana jest za jeden z najpiękniejszych wschodów słońca w literaturze muzycznej. Część druga „Śmierć Azy” (Åses død, III akt, Andante doloroso) jest ilustracją ostatnich scen życia Azy, matki Peer Gynta. Tytułowy bohater siedzi przy jej łożu, opowiadając o swoich przygodach i wycieczkach stara się odsunąć od niej czarne myśli i złagodzić ból. Nieuchronnie nadchodzi chwila, w której matka już go nie słyszy. „Taniec Anitry” (Anitras dans, IV akt, Tempo di mazurka) - Anitra (w dosł. tłum. gęś, aluzyjne imię bohaterki) była córką arabskiego szejka. Miniatura skomponowana na same smyczki, podobnie jak poprzednia, zaskakuje swoim charakterem. Z jednej strony bowiem utrzymana jest w estetyce egzotycznego tańca, co podkreśla często pojawiające się pizzicato, z drugiej zaś wyczuwalny jest puls mazurka, dopełniony szeroko zakrojonymi płynnymi frazami. Ostatnia część zatytułowana „W grocie Króla Gór” (I Dovregubbens hall, II akt, Alla marcia e molto moderato) obrazuje świat skandynawskich legend i sag. Tajemnicze postacie prześladują Peer Gynta za uwiedzenie córki Króla Gór, ukazując się w orkiestrowych partiach początkowo instrumentów dętych, pizzicatach smyczków, aż po finalne tutti wzbogacone grzmiącą perkusją. Utwór osnuty jest na jednym motywie, wielokrotnie przetwarzanym w różnych obsadach instrumentów i narastającej dynamice.

18/09/2010
Włodek Pawlik – fortepian

Włodek Pawlik Grand Piano
To piąty z kolei solowy album artysty. Album wyjątkowy, niezwykle kameralny, chociaż wypełniony nieskończenie szerokim oddechem muzycznym. Jego wyjątkowość wyznacza przestrzeń improwizacji, w jakiej porusza się pianista, rodząc każdorazowo niepowtarzalne światy. To przestrzeń improwizacji zakorzeniona głęboko w tradycji muzycznej, której obecność odczuwalna jest w każdym dźwięku. To pełna improwizacja z jednoczesnym brakiem przypadkowości, improwizacja z pełną odczuwalnością świata. I tego, co poza nim. Jakiekolwiek próby poszukiwania odniesień muzycznych w „Grand Piano” oraz wpisania w określony styl muzyczny, wiążą się z koniecznością sięgania bardzo głęboko w świat muzyki. Nie jest to album muzyki jazzowej, chociaż budowany także na jej gruncie. Utwory powstające na oczach publiczności niosą ze sobą ciężar gatunkowy historii muzyki improwizowanej, nie uciekając od barokowego fundamentu basso continuo, który nie tyle jest bezpośrednio słyszalny, czy cytowany, co ujawnia się w kształtowaniu form, jakie pianista nadaje swoim kompozycjom. Niejednokrotnie mamy także do czynienia z nawiązaniem do charakteru wirtuozowskiej kadencji, rozpowszechnionej i praktykowanej w epoce romantyzmu. Wszystkie te elementy stapiając się w jedność, tworzą jakość przejmującą w swej prostocie i wielkiej muzycznej pokorze. Włodek Pawlik o „Grand Piano”: „Zdecydowałem się na odejście od wcześniejszych ustaleń dotyczących repertuaru, czy charakteru albumu. Pozwoliłem się ponieść intuicji i wyobraźni. Świadomie zrezygnowałem też z nazywania następujących po sobie improwizowanych 'utworów', ponieważ byłby to proces fałszywy, odwracający logikę zapisu wolnego od potocznych, literacko-formalnych skojarzeń. Zamiast tytułów użyłem numerycznej kolejności, dając słuchaczom możliwość nieskrępowanej pozamuzyczną sugestią gry wyobraźni“

21/09/2010
Kwartet Borodina: Ruben Aharonian – I skrzypce, Andrei Abramenkov – II skrzypce, Igor Naidin – altówka, Vladimir Balshin – wiolonczela

Joseph Haydn (1732–1809) Kwartet smyczkowy C-dur, Op. 33, No.3 („Rosyjski”/„Ptasi”)
1. Allegro moderato
2. Scherzo (Allegretto)
3. Adagio ma non troppo
4. Rondo. Presto
Kwartetom Op. 33 skomponowanym przez Haydna w 1781 roku przypisuje się różne nazwy, jednak najczęściej nazywane są one Kwartetami Rosyjskimi ze względu na fakt, iż zostały one dedykowane wielkiemu księciu Pawłowi, późniejszemu carowi. Odwiedził on Wiedeń na przełomie1781 i 1782 roku, a towarzysząca mu wielka księżna Maria Fiodorowa, wzięła kilka lekcji u Haydna, odnosząc się z dużym entuzjazmem do jego twórczości. Najpopularniejszym utworem wśród tego zbioru jest kwartet zwany „Ptasim“. Nazwę zawdzięcza nawiązaniom do śpiewu ptaków, jakie są wyraźnie słyszalne w pierwszej części utworu. Inicjalne Allegro moderato otwierają tematy, których charakterystyczna budowa wykorzystująca łamane kwarty i kwinty daje duże możliwości do dalszego przetwarzania i pracy tematycznej. Ważnym momentem tej części jest nagła zmiana trybu na mollowy podkreślona chromatycznymi przebiegami, która jest częstym tematem dyskusji muzykologów, jako nowe zjawisko w dotychczasowej twórczości kompozytora. „Ptasie“ elementy przejawia Trio za sprawą tryli wykonywanych przez duet skrzypiec, a wpisanych w ramy kontrastującego Scherzanda. Dwutematyczne Adagio nawiązuje w swoim charakterze do pieśni i odbiega na chwilę od muzycznej krainy ptaków, jednak refrenem finałowego Presto przywołuje śpiew kukułki, który staje się tematem wielu atrakcyjnych przetworzeń. Cykl kwartetów Op. 33 stanowi ważny etap w twórczości kameralnej Haydna. Ich charakterystyczną cechą jest brak menueta w miejscu którego pojawia się scherzo, co odczytane zostało jako żart i sprawiło, iż nazywane były także „Gli scherzi“.

Dymitr Szostakowicz (1906–1975) VIII Kwartet smyczkowy c-moll, Op. 110
1. Largo
2. Allegro molto
3. Allegretto
4. Largo
5. Largo
W twórczości Dymitra Szostakowicza kwartety smyczkowe zajmują miejsce szczególne. Kompozytor pisał je na przestrzeni całego życia i podobnie jak symfonii jest ich piętnaście. Odzwierciedlają nie tylko rozwój warsztatu kompozytorskiego rosyjskiego artysty, ale przede wszystkim wielką przejmującą wrażliwość, z jaką odbierał otaczającą go rzeczywistość. Kwartet c-moll Op. 110, ósmy z kolei, powstał zaledwie w trzy dni nieopodal Drezna, pod wpływem rozmów kompozytora na temat ofiar faszyzmu i wojny. Pięć części utworu następuje po sobie bez przerwy, a cechą charakterystyczną całości jest materiał melodyczny wykorzystywany przez Szostakowicza już we wcześniejszych kompozycjach. Przez wszystkie części jako element stały przechodzi muzyczny monogram kompozytora D – Es – C – H, znany już z wcześniejszego I Koncertu skrzypcowego i X Symfonii. Motywem tym rozpoczyna się początkowe Largo kwartetu, które następnie przechodzi w temat I Symfonii. W dalszym przebiegu części słyszalny jest także temat I części V Symfonii. Część II kwartetu Allegro molto przywodzi na myśl Toccatę z VIII Symfonii poprzez motoryczne i gwałtowne scherzo. Kolejna część, chociaż także jest scherzem, charakteryzuje się nastrojem odmiennym, subtelnym, nawiązującym do walca. W czwartej części wykorzystał Szostakowicz żałobny motyw pieśni rewolucyjnej „Zamęczony w ciężkiej niewoli“, co sprawia, iż część ta porównywana jest niejednokrotnie do requiem. Finałowe Largo w formie fugi opiera się o temat nawiązujący do I części. VIII Kwartet jest dziełem unikalnym w literaturze kwartetowej ze względu na wyjątkową siłę oddziaływania i ekspresję. Według słów córki Szostakowicza, kwartet ten kompozytor poświęcił samemu sobie.

Felix Mendelssohn-Bartholdy (1809–1847) Kwartet smyczkowy a-moll, Op. 13
1. Adagio – Allegro vivace
2. Adagio non lento
3. Intermezzo: Allegretto con moto – Allegro di molto
4. Presto – Adagio non lento
Kwartet smyczkowy a-moll Op. 13 Mendelssohn skomponował w 1827 roku i utwór ten niewątpliwie nawiązuje do twórczości zmarłego właśnie w tym roku Ludwiga van Beethovena. Kwartet rozpoczyna wstęp o śpiewnym charakterze, który przywodzi na myśl początek Kwartetu a-moll Op. 132 Beethovena. Kantylenowy temat w synkopowanym rytmie oraz kontrapunktyczne prowadzenie głosów również są echem beethovenowskiego kwartetu, jednak w części tej można także wysłyszeć charakterystyczne dla Mendelssohna zwroty melodyczno-rytmiczne jak i bezpośrednie nawiązanie do jego Koncertu skrzypcowego e-moll. Główną częścią utworu jest złożone i rozbudowane Adagio non lento, w którym również pobrzmiewają kwartety autora muzyki „Ody do Radości”, jak i sam finał IX Symfonii. Intermezzo przynosi uproszczenie środków muzycznych. Melodia rozwija się na tle pizzicata nawiązując do Kwartetu Razumowskiego e-moll Beethovena. Finałowe Presto – Adagio non Lento ujęte przez kompozytora w formę sonatową, przerywane jest solowym recytatywem i można w nim odnaleźć wiele muzycznych aluzji. Mendelssohnowski kwartet, obok nawiązań do twórczości Beethovena, opiera swój materiał muzyczny na pieśni Frage op. 9 nr 1. W jednym z listów napisał: „Pieśń, którą wykorzystałem w Kwartecie, jest właściwie jego tematem. (…) Jeśli za pierwszym razem nie spodoba Ci się – co może się zdarzyć, wówczas zagraj go raz jeszcze, a jeśli usłyszysz w nim echa menueta, to pomyśl o swoim usztywnionym i przepisowym Feliksie w krawacie i ze służącym“.

22/09/2010
Trio Levity: Jacek Kita – klawisze, Piotr Domagalski – basy, Jerzy Rogiewicz – bębny

Levity Chopin Shuffle
Jest to tytuł drugiej płyty zespołu Levity, która ukazała się w czerwcu bieżącego roku, zyskując niezwykle entuzjastyczne recenzje uznanych krytyków. Dwupłytowy album tworzą kompozycje będące autorską adaptacją 24 preludiów Op. 28 Fryderyka Chopina, z zachowaniem oryginalnej kolejności utworów. Gościem specjalnym albumu jest legendarny, wybitny trębacz japoński Toshinori Kondo. Ponadto na płycie usłyszeć można Gabę Kulkę, Tomasza Dudę, Raphaela Rogińskiego i Grzegorza Uzdańskiego. Jacek Hawryluk (Polskie Radio) o płycie „Chopin Shuffle“: „Shuffle – to najbardziej śmiała, jak dotąd, próba twórczego wykorzystania muzyki Chopina. Żadne tam improwizacje na temat, żadne mruganie okiem do filharmonicznej publiczności, by poczuła odrobinę luzu. To po prostu Chopin wymyślony od nowa. Przetasowanie, niech będzie. Albo jeszcze lepiej – nieoczekiwana zmiana miejsc." Za produkcję muzyczną, mix oraz mastering odpowiedzialny jest Marcin Bors, nagrodzony Fryderykiem za produkcje ostatniej bestsellerowej płyty zespołu HEY – Miłość Uwaga Ratunku Pomocy. O randze muzycznej tego przedsięwzięcia świadczy również fakt, iż album „Chopin Shuffle” mecenatem objęły Polkomtel S.A. oraz Instytut Adama Mickiewicza.

24/09/2010
Orkiestra Warsaw Camerata, Dmitry Vasiliev – dyrygent, skrzypce

Antonio Vivaldi (1678–1741) Cztery pory roku, Op. 8
Koncert nr 1 E-dur "Wiosna" (La Primavera), RV 269
1. Allegro
2. Largo
3. Allegro
Koncert nr 2 g-moll "Lato" (L`Estate), RV 315
1. Allegro non molto
2. Adagio e piano - Presto e forte
3. Presto
Koncert nr 3 F-dur "Jesień" (L`Autunno), RV 293
1. Allegro
2. Adagio molto
3. Allegro
Koncert nr 4 f-moll "Zima" (L`Inverno), RV 297
1. Allegro non molto
2. Largo
3. Allegro
Antonio Vivaldi, ksiądz, skrzypek i kompozytor wenecki, jeden z najbardziej reprezentatywnych mistrzów późnego baroku, był pierwszym wielkim twórcą koncertów na skrzypce solo i orkiestrę, gatunku tak popularnego i rozbudowywanego w kolejnych epokach. Cykl koncertów skrzypcowych „Cztery pory roku”, należy z jednej strony do kanonu arcydzieł muzyki barokowej, z drugiej zaś do najwybitniejszych dzieł reprezentujących muzykę ilustracyjną. Zawarte w zbiorze Il Cimento dell`Armonia e dell`Invenzione koncerty powstały na podstawie anonimowych sonetów, których autorem prawdopodobnie był Vivaldi. W partyturze odnaleźć można informacje mówiące o tym, który fragment muzyki odpowiada określonemu fragmentowi sonetu. Literacki komentarz do utworów ukazuje człowieka na tle zmieniających się pór roku, natomiast muzyka obrazuje przede wszystkim nastrój poszczególnych sonetów i dane wydarzenia. Programowość ta nie umniejsza jednak w żadnym stopniu autonomicznemu sensowi muzyki, która na tyle jest bogata sama w sobie, iż nie wymaga dookreślenia słownego. Wartość tych czterech koncertów tkwi w czysto muzycznym kunszcie i pomysłowości, wyjątkowych walorach wirtuozowskich, niezwykłej melodyjności i finezyjności harmoniki.

Piotr Czajkowski (1840–1893) Serenada C-dur, Op. 48
1. Pezzo in forma di Sonatina. Andante non troppo
2. Walzer. Moderato
3. Élégie. Larghetto elegiaco
4. Finale (Tema Russo). Andante
We wrześniu 1880 roku Czajkowski pisał, że myśli o nowej kompozycji „symfonii lub kwintecie”. Tymczasem już w październiku oświadczył: „nieoczekiwanie napisałem serenadę”. Wykonano ją w roku kolejnym w Petersburgu. Kompozytor mający już na swoim koncie cztery symfonie, „Eugeniusza Oniegina” czy „Jezioro Łabędzie”, zdecydował się na skomponowanie serenady, kierując się chęcią zachowania między innymi swobody formalnej. Korzenie serenady, jako gatunku sięgają do „nocnej muzyki”, śpiewanej przy akompaniamencie lutni dla ukochanej. W wieku XVIII rozwinęła się kilkuczęściowa serenada instrumentalna, która wkrótce ewoluowała do utworu orkiestrowego. Serenady Mozarta, jak na przykład „Eine kleine Nachtmusik” na orkiestrę smyczkową, przejmują zewnętrzne cechy symfonii, lecz nie założenia konstrukcyjne. Wybór takiej formy utworu ukazuje zainteresowanie Czajkowskiego muzyką XVIII wieku, a zwłaszcza twórczością Mozarta. Można powiedzieć, że to świadomy hołd oddany Mozartowi: „jest to umyślne naśladowanie jego maniery, i byłbym szczęśliwy, gdyby uznano, że nie jestem zbyt daleki od słynnego wzoru” pisał Czajkowski. Utwór rozpoczyna allegro sonatowe, poprzedzone introdukcją Andante non troppo (której temat powraca w finale), nawiązujące swym charakterem do uroczystej, XVIII-wiecznej uwertury francuskiej. Druga część to niezwykle elegancki i pełen charakterystycznej dla Czajkowskiego melodyjności Walc. W pogodnej i jasnej serenadzie „Elegia” jest ogniwem kontrastującym. Przynosi ona chwilę poetyckiej refleksji (dialog wiolonczeli i skrzypiec) i zamyślenia. „Finał” wykorzystuje melodie rosyjskie. Wstęp Andante opiera się na burłackiej pieśni, zaś Allegro con spirito na temacie ludowej melodii tanecznej. Serenadę Czajkowski zaliczał do swoich ulubionych kompozycji.

25/09/2010
Ewa Pobłocka – fortepian

Utwory Fryderyka Chopina
Nocturn e-moll Op. posth.
Ballada g-moll Op. 23
Polonez A-dur Op. 40
Trzy walce
Impromptus As-dur Op. 29
Ballada As-dur Op. 47
Nocturn cis-moll Op. 27 nr 1
Scherzo b-moll Op. 31
Cztery mazurki
Scherzo h-moll Op. 20
Festiwal Wszystkie Strony Świata wpisuje się także w obchody 200. Rocznicy urodzin Fryderyka Chopina. Na recital Ewy Pobłockiej, jednej z najwybitniejszych interpretatorek muzyki Chopina złożą się kompozycje zróżnicowane, zarówno pod względem gatunkowym, jak i stylistycznym. Usłyszymy między innymi dwie ballady, utwory szczególne, zaliczane do nurtu wielkich form narracyjnych. Niejednokrotnie doszukiwano się w nich programów literackich, odniesień do twórczości balladowej między innymi Adama Mickiewicza, chociaż sam kompozytor był od tego raczej daleki. Wśród kompozycji Chopina niezwykle istotne miejsce zajmują tańce. W mazurkach, które Chopin komponował na przestrzeni całego życia, odnaleźć można elementy kujawiaka, czy oberka. Polonezy natomiast pokazują rozwój i ewolucję wrażliwości muzycznej Chopina. Począwszy od tych wczesnych, zwanych „młodzieńczymi“, które skomponował jako kilkuletnie dziecko, aż do „Poloneza – Fantazji“, czy „Andante Spianato i Wielkiego Poloneza“ As-dur. W nokturnach dochodzi do głosu ton najbardziej liryczny. To nocna muzyka, pełna długich fraz i śpiewnych melodii.  Zwieńczeniem recitalu będzie Scherzo h-moll Op.20. Nie jest znana dokładna data powstania tego utworu. Tradycja zrodzona w kręgu rodzinno–przyjacielskim i utrwalona przez najwcześniejszych monografistów, łączy Scherzo z pobytem Chopina w Wiedniu i pierwszymi święta Bożego Narodzenia przeżytymi z dala od domu. Wśród największego wzburzenia i krańcowego niepokoju wyłania się echo melodii znanej kolędy „Lulajże Jezuniu“.

26/09/2010
Festival Orchestra, Gaba Kulka – wokal, Adam Klocek – dyrygent

Utwory Gaby Kulki (w aranżacji Pawła Przezwańskiego)
Pierwszym, oficjalnie wydanym albumem Gaby był "Out". Samodzielnie nagrany (w domu) i samodzielnie wydany. Jednak dopiero płyta "Hat, Rabbit", nagrana z zespołem i wyprodukowana wspólnie z Marcinem Borsem, przedstawiła jej muzykę szerszej publiczności i zdołała zrobić prawdziwe zamieszanie. Album uzyskał status złotej płyty mniej więcej wtedy, gdy Gaba przygotowywała się do kolejnej, drugiej już w 2009 roku premiery: płyty nagranej z muzykiem sceny ambientowej, Konradem Kuczem, jako Kucz/Kulka. "Sleepwalk" spodobał się nie mniej niż jej autorska płyta  i przypieczętował reputację Gaby jako artystki eklektycznej  i ambitnej. Współpracuje z innymi muzykami często i chętnie. Prócz płyty z Kuczem, można ją było usłyszeć na froncie formacji Baaba Kulka (łączącej rewelacyjnie nieprzewidywalny zespół Baaba z Kulką na wokalu) w repertuarze Iron Maiden. Ponadto udzielała się gościnnie (jako wokalistka,  a czasem autorka tekstów) na płytach Czesław Śpiewa, Levity, Reni Jusis, Baaby (w wersji już nie-maidenowej). Śpiewała piosenki Czesława Niemena w Sopocie, Serge'a Gainsbourga w Operze Narodowej i Madonny na Chłodnej 25. Z Czesławem i zespołem Dick4Dick wyruszyła jesienią 2009 w trasę – Trójka Tour odwiedziła 18 miast w Polsce i okazała się wielkim sukcesem. Do regularnych koncertów Gaby ostatnio doliczyć można było Londyn i Pragę (gdzie otwierała koncert punk-kabaretowej artystki Amandy Palmer). Pisała również teksty dla innych wykonawców, między innymi dla Reni Jusis ("8 minut") i Emmanuelle Seigner ("Forget Me Not", który ukaże się jesienią na płycie Smolika). Od września 2009 prowadzi w programie 4 Polskiego Radia autorską audycję – Gabofon. Następnym wielkim przedsięwzięciem Gaby jest udział w projekcie Młynarski Plays Młynarski. W październiku ukaże się płyta pod tym samym tytułem, zawierająca autorskie interpretacje klasycznych utworów Wojciecha Młynarskiego, zaaranżowane i zagrane przez Janka Młynarskiego i zebrany przez niego zespół. Gaba śpiewa.